Rodzaje niedosłuchu

W zależności od rodzaju niedosłuchu, stopnia zaawansowania oraz wielu innych czynników stosuje się różne metody leczenia niedosłuchu. Najistotniejszym aspektem jest określenie przez lekarza rodzaju schorzenia oraz jego przyczyn.

Jako najczęstsze źródła problemów ze słuchem wymienia się:

• Niedosłuch przewodzeniowy przeważnie pojawia się nagle i jest konsekwencją zmian powstałych w zewnętrznym kanale słuchowym. Objawia się najczęściej znacznym pogorszeniem słuchu i wymaga natychmiastowej interwencji lekarskiej, gdyż przyczyny problemów z zewnętrznym przewodem słuchowym często mają charakter uszkodzeń mechanicznych bądź toczących się procesów chorobowych.
  W zależności od przyczyn, które wywołały niedosłuch przewodzeniowy, w leczeniu konieczne jest zastosowanie interwencji chirurgicznej bądź leczenia farmakologicznego. W niektórych przypadkach można zastosować również odpowiednio dobrany aparat słuchowy. O sposobie leczenia decyduje specjalista na podstawie wykonanych badań słuchu.
  Najczęściej ten typ niedosłuchu związany jest z zatkaniem kanału słuchowego, którego przyczynami mogą być:
  Przy niedosłuchu przewodzeniowym towarzyszy:
  – zatkanie przez ciało obce lub woskowinę,
  – występowanie nowotworów/guzów zlokalizowanych w okolicach uszu,
  – uszkodzenia błony bębenkowej,
  – występowanie wad wrodzonych,
  – infekcje ucha środkowego,
  – uszkodzenie kosteczek słuchowych.
  
  
• Niedosłuch odbiorczy powstaje na skutek dysfunkcji ucha wewnętrznego bądź nerwu słuchowego. Jest to najczęściej występujący rodzaj niedosłuchu. Ubytki słuchu powstałe na skutek uszkodzeń w odcinku odbiorczym ucha mogą dotyczyć zmian w uchu wewnętrznym (głuchota czuciowa) lub nerwu słuchowego (głuchota neuropochodna).
  Niedosłuch odbiorczy czuciowy jest najczęściej występującym rodzajem problemów ze słuchem, gdyż najczęściej wywoływany jest przez zanik komórek słuchowych w ślimaku usznym, który następuje na skutek zmian biologicznych zachodzących w organizmie, związanych z procesem starzenia.
  Niedosłuch odbiorczy neuropochodny rozwija się w wyniku nieprawidłowości w zakresie nerwu słuchowego. Jeśli zmiany te dotyczą I neuronu ósmego nerwu czaszkowego mamy do czynienia z niedosłuchem pozaślimakowym, jeśli zaś zlokalizowane są powyżej jąder ślimakowych – w neuronach od II po korę mózgową – występuje niedosłuch ośrodkowy.
  Chorzy z niedosłuchem odbiorczym najczęściej gorzej słyszą dźwięki wysokie – chory lepiej słyszy pukanie do drzwi niż dźwięk dzwonka. Oprócz niedosłuchu mogą zgłaszać szumy uszne, uczucie „pełności” w uchu. Mowa jest znacznie gorzej słyszalna w hałasie i przy innych źródłach dźwięku. Chory często ma problem ze zrozumieniem mowy („słyszę, ale nie rozumiem”).
  Przy niedosłuchu odbiorczym mogą występować:
  – urazy mechaniczne,
  – niektóre choroby np. Meniere’a
  – udary mózgu,
  – działania niepożądane niektórych leków,
  – powikłania po infekcjach wirusowych,
  – guzy zlokalizowane w okolicy ucha środkowego.
  
  
• Niedosłuch mieszany jest powodowany jednoczesnym uszkodzeniem struktur ucha środkowego i wewnętrznego. Obejmuje równocześnie występowanie zarówno niedosłuchu przewodzeniowego i odbiorczego w jednym narządzie słuchu.

Stopnie niedosłuchu

Aby dobrać najlepszą metodę leczenia niedosłuchu oprócz jego rodzaju, lekarz musi też określić stopień zaawansowania schorzenia. Wyróżnia się 4 stopnie niedosłuchu i są to:

• Stopień I – niedosłuch lekki, który charakteryzuje się problemami ze słyszeniem cichych dźwięków – do 40 decybeli,
• Stopień II – niedosłuch średni bądź umiarkowany, gdzie Pacjent ma problemy ze słyszeniem dźwięków poniżej 70 dB.
• Stopień III – niedosłuch zaawansowany, w tym stadium normalna rozmowa sprawia osobie chorej dużą trudność,
• Stopień IV – głęboki niedosłuch zwany też głuchotą.

Natomiast ze względu na etiologię rozróżniamy niedosłuch:

• wrodzony – powstały na skutek predyspozycji genetycznych (jedną z najczęstszych przyczyn genetycznych jest mutacja w genie GJB2), chorób matki podczas ciąży, stosowania środków farmakologicznych podczas ciąży, konfliktu serologicznego, promieniowania rentgenowskiego,
• nabyty – powstały po urodzeniu na skutek chorób, urazów mechanicznych w obrębie głowy, urazów akustycznych, środków farmakologicznych.